دی
۱۰
Image by Pink Sherbet Photography via Flickr
باید بعد از آنکه به
بچه هامان نماز و روزه یاد دادیم، به آنها آگاهی بدهیم درباره ی دینمان و خدایمان،
که هنگامی که آنان را ۱۴ سالگی یا ۲۱ سالگی رها کردیم خودشان نماز و روزه بخوانند،
بدون آنکه مجبورشان کنیم یا به آنها چشم غرّه برویم.
البته نه آن آگاهی که چون پدرانمان چنین کردند و “علی دین آبائهم …”؛؛ بلکه آگاهی
ابراهیمی.
![Reblog this post [with Zemanta]](http://img.zemanta.com/reblog_e.png?x-id=ecaf5f6d-aa94-41b4-9832-a218c3d30a01)
البته قبل ترش باید بریم آگاهی های خودمان را درست و ترمیم کنیم… خودم رو عرض میکنم البته (;
بعد من بگم که از دست این وبلاگ شما یک روز باید سر به بیابون بذارم؟ آخه این چه سیستم کامنتینگیه؟؟! چرا هیچکی اعتراض نمیکنه؟! مال من که نمیفهمم میاد یا نه، بعدم که میاد و میبینم، جابه جا شده جای جمله ها )): البته من پررو تر از این حرف هام، اگه خواستید کامنت نذارم یک جور دیگه اقدام کنید (; سر آخر هم بگم که اگه عکس بود گذاشته بودید، ما که ندیدیم، سخته عبور از فیلترینگ خب
خدایا انسان بودن را نصیبمان کن
به هر راهی که می دانی