حکایت بازگشت به تنهایی

آرام در اطراف آبادی قدم می زدم و از نعمت بودن و دیدن لذت می بردم که "حق نفس" را
دیدم نشسته و زانوی غم در بغل گرفته، مانند مادر مرده ها نشسته ها و به دور دست
نگاه می کند.

گفتم خوب تسلیم، هر چه خواهی کن، ولی من را پا در هوا رها نکن، بگو چرا شبیه ننه
مرده ها شدی:
گفت برو به خوشی ات برس و دلسوخته گان را به حال خویش گذار.
گفتم نه، آدم آشنایش را غمگین و تنها رها نمی کند که پی خوشی خود برود، تا نگویی
اینجا هستم، آرامشت را هم به هم می ریزم ها!
گفت فکر کن اصلاً جنبه اش را داری؟ نگذار تا سفره ی دل را باز کنم و بعد رنجیده
خاطر شوی.
گفت یعنی من کم ظرفیتم؟ یعنی بدی ای از من می خواهی بگویی؟
گفت نه، اشتباه نکن، می ترسم آنچه در دلم است تو را نیز دگرگون کند.
گفتم پس که الان دیگر اگر نگویی دلگیر می شوم.
گفت پس چند دقیقه گوش کن و هیچ نگو تا بگویمت حکایت بازگشت به تنهایی را:

می گفت بچه تر که بوده زندگی تنهایی داشته. با وسایل اطرافش
زیادتر ارتباط داشته. خانواده اش
نزدیکترین جمع به زندگی اش بوده اند و الی آخر. در مقایسه
با دیگران هم چیزی کم نداشته.

کم کم که
بزرگتر شد به اجتماعات جدیدی راه پیدا کرد مانند کوچه و مدرسه و
طعم اجتماع و جامعه و دوستی را بیشتر چشید.
فهمید که زندگی جمعی مواهب بیشتری دارد؛ شاید وقت گیرتر باشد. ولی
عالم دیگری دارد با دیگران و به دیگران زیستن.
کم کم صاحب چند جمع شد که در هر کدام جزئی از آن بود و در آن
شخصیتی داشت و جایگاهی و … .

لیک الان
که نگاه می کند می بیند که جمع ها همان قدر که اولش باعث  پیشرفت و خود باوری
اش بودند لیک الان عاملی هستند بر ماندنش، در همان جا، عاملی هستند برای عادت
کردنش، به وضعیت موجود و شاید عامل مسخش، برای ایستادن در یکی از ایستگاه های بین
راه و نرفتن به اطراف زندگی.

حال می
گوید که به دنبال راه چاره ایست و آن را در راهی ساده ولی ناخوشایند دیده، در
بازگشت، در بازگشت به زندگی تنها.