از حال بد، به حالی دیگر

و کماکان زندگی آرام آرام می گذرد، قدم قدم

گاهی حال انسان گیر می کند در یک وضعیتِ خز، شبیه هنگ کردن خودمان. زمان و زمین را
فحش می دهی و هیچ چیز فرقی نمی کند، هیچ چیز بهتر نمی شود. همه چیز همان جور می ماند اگر بدتر نشود.
آن وقت است که دنبال یک راه فرار می گردی، برای تغییر حال از حال بد به حال خوب:

سعی می کنی به کارهایت
برسی؛
فایده ای ندارد.
سعی می کنی به بی کاری بگذرانی؛
باز هم فایده ای ندارد.
Fantastic Four تماشا می کنی؛
انگار نه انگار.
می روی پروژه تحویل می دهی؛
باز هم اوضاع از همان قرار است.
برای خودت نسخه ی وبگردی و خواندن وبلاگ هایی که آدرس آنها را بلدی می پیچی؛
اوضاع دوباره از همان قرار است.
می روی برای همه ی وبلاگ هایی که خوانده ای کامنت می گذاری؛
فرقی نمی کند.
می خواهی شعر بگویی؛
نوشته هایت آبکی تر از تف سر بالا اند.
می روی دوستان قدیمی را می بینی؛
انگار آنها هم مثل تو حالشان بد است.
می روی دوستان دیگری را در شرکتشان ببینی؛
تا وارد می شوی برق می رود.
می روی فری کثیفه شام می خورید؛
صد رحمت به فری کثیفه های قدیم تر ها.
می روی لنت ترمز تعمیر کنی؛
می گویند برو بعد از ناهار بیا.
می روی استادهای دانشگاه را پیدا کنی؛
یا نیستند یا وقت ندارند.
یک ساعت به ادا و اطوار خارجی ها نگاه می کنید؛
آشفته تر از آنید که منظورشان را بفهمید.
می خواهید ایستکِ استوایی بخورید؛
نسل ایستک چند سال پیش منقرض شده.
سعی می کنی با دوستت حرف بزنی؛
حرفتان به بحث و بحث تان به جر و بحث می کشد.
منتظر خدایی که از آن بالا بیاید پایین؛
.. ولی انگار زمین فقط جای تبعیدی هاست ….

نمی دانم تجویزها دیر عمل کردند یا آنکه کار آن داروی آخری بود …
می خواستم به یکی پیامک بزنم و حسابی بهش فحش بدهم که …
ناگهان احساس می کنی حالت خوب شده است! چرایش را نمی دانم اما خوب دیگر اهمیتی
ندارد.
حالا دیگر زندگی خوب و قشنگ شده،
می توانی راحت بروی خوش بگذرانی، به کارهایت برسی، در اینترنت بچرخی، با زندگی دست
و پنجه نرم کنی و حتی بروی بیرون شام پیتزا بخوری …