با تشکرات تامه

تشکر از یک آدم:
می خواستم یک تشکر درست و حسابی ازت بکنم. به خاطر خیلی چیزها.
اول به خاطر همراهی. همراه خیلی مهم است چه فقط زیر لب غرغر کند مثل جالی، اسب لوک
خوش شانس و چه همپایی و یاری کند مثل سانچو مهتر دن کیشوت، چه راهنمایی ات هم کند مثل همزاد حسن کچل یا اصلاً مرادت باشد، مثل
شمس مولانا.
دوم به دلیل یاد دادن. البته درست است که من هم خیلی سخت گیر نیستم در استاد هایم
ولی خوب بالاخره تو هم توانایی یاد دادن خوبی داشتی. همان طوری که سقراط به افلاطون
منطق سقراطی یاد می داد یا همان طوری که رودخانه ها به براتیگن ماهی گیری و
نویسندگی یاد دادند یا همان گونه که وجود انسان به انسان آگاهی از وجود را یاد داده
یا اصلاً همانگونه که گلوله ها به وینسنتِ پالپ فیکشن معجزه را شیرفهم کردند.
دیگر به خاطر تحمل. تحمل کار راحتی نیست مخصوصاً اگر تحمل انسانی مثل من باشد گاهی
ناراحت شدنت طبیعیست ولی کلاً تا اینجا که تحملم کرده ای، کار هم بی فکری های
اندیشه را تحمل کرد و نصیحتش می کرد، خرس های پاندا ما آدمها را تحمل کرده اند و تا
بحال منقرض نشده اند، بابا لنگ دراز، سرکشی های جودی آبوت را تحمل کرد و هیچ چیز
نمی گفت، و موسای پیامبر که ایرادهای بنی اسرائیل را تحمل کرد و آخرهم به سرزمین
موعود رساندشان.
و آخر به خاطر امید . این یکی دیگر خیلی شاعرانه است و تأثیرش هم فرق دارد، مثل دود
نیست که دو تا پک بزنی و یک ساعت بعد منتظر بعدی باشی. مثل واکسن هپاتیت هم نیست که
یه بار بزنی و خلاص؛ گاهی آدم بهش احتیاج دارد تا شروع کند. تا حالا منتظر بودی یکی
هُلت بدهد با طناب بانجی جامپینگ از روی پل بپری پایین؟ یا تا حالا دوست داشتی تا
سر قله بروی و منتظر یکی شدی که بهت بگوید برو؟ گاهی هم باعث می شود ادامه بدهی؛ می
دانی برای چه شازده کوچولو به سیاره اش برگشت؟ یا اصلاً تا حالا تا سر قله رفتی؟ تا
حالا پرواز کردی؟
و جدا از همه اینها هم به خاطر تاثیر گذاشتن. روی چی، روی همه چیز از جمله روال
زندگی و شخصیت و شیوه ی نگاه کردن به دنیا و همه ای اینها، سگ آقای پتیول فقط به
خاطر این بد نبود که سگ بود، بیشتر به خاطر خود آقای پتیول بود. فکر کردید
پینوکیو به خاطر چی بود که آخرش آدم شد؟ فقط به خاطر کمک های پری مهربون؟ یا به
خاطر دعای پدر ژپتو؟ نه فقط، بیشتر به خاطر این بود با آدم ها زیاد همبازی بود.