کمی ترمز لطفاً

کم پیش
می آید که انسان که دارد با سرعت زندگی می کند، مثل زمین که با سرعت دور خودش می
چرخد، بایستد و پشت سرش را نگاه کند که چقدر از مسیر را آمده، کمی جلوتر نگاه
بیاندازد ببیند آن ته ها چه خبر است و بعد لابد به حرکت خود ادامه بدهد. بیچاره
زمین که همین کار را هم نمی تواند بکند! "من زمین هستم دلم می خواهد یه چند روزی
مرخصی استحقاقی بگیرم. باور کنید حقم است. حداقل دو ساعتی مرخصی ساعتی به من
بدهید!"
چند وقت پیش فهمیدم سرعتم خیلی تند است! خوب چه کار کردم؛ پایم را گذاشتم روی ترمز
و اییییییه، کم کم ترمز کردم. خوب حالا من کجام؟ نفهمیدم کجا هستم ولی فهمیدم که
کجا داشتم می رفتم. هر چقدر هم عقب را نگاه کردم چیزی یادم نیامد. خوب لابد داشتم
از پشت سرم از آن دور دورها می آمدم.
و گاهی زمانه هم برای کمک نزدیک شما می آید. بعضی کارهایی که به من سپرده بود پس
گرفت! برای انجام کارهای عادی ام به من یک ماشین حساب داد. آلبوم علاقه مندی های
کودکی ام را به من نشان داد. چند بلیط مجانی شهربازی به من داد و آخر سر هم دو سه
نفر گذاشت کنارم و گفت نقاشی اشان را بکش!
اگر با همان سرعت سابق و در همان مسیر سابق پیش می رفتم ده سال دیگر شاید شما من را
یک آدم بزرگ می دیدید که دارد در یکی از این شرکت های بزرگ یک کار بزرگ انجام می
دهد. زندگی خوب بزرگی هم دارد.
اما با این سرعت الانم و این مسیرهای سنگلاخی که الان می روم شاید ده سال دیگر که
هیچ، بیست سال دیگر که بیایید ببینید دور میدان ونک نشسته ام ساز می زنم، یا در یکی
از آلاچیق های پارک جمشیدیه خوابیده ام و کوله ام را گذاشته ام زیر سرم. یا اصلاً
شاید تازه رفتم دانشگاه تا هنرهای نمایشی یاد بگیرم یا شاید هم توی نیویورک در حال
سرچ کردن توی اینترنت باشم یا اینکه شاید رفته ام هند دنبال یک زن هندی بگردم!!