Facebook

به نام خدا

چند روز پیش به
تکنولوژی (!) facebook دسترسی پیدا کردم.
آقا دنیایی است این facebook برای خودش. من هم سریع برای خودم مشخصات پر کردم و یک
صفحه هم برای من درست شد و شروع کردم به گشتن. کلی بر و بچ رو اون تو دیدیم. به درد
حافظه ی پاره پوره ی من هم خیلی می خوره. این دوستای ما هم که همه پرت و پلا شدن
این ور اون ور. هی می گم بیاین با من رفیق شید هر کی با من رفیق شد بُرد. یکی دو تا
از بر و بچ رفتن انگلیس، دو سه تا شون رفتن هلند، سه چهار تا شون رفتن مالزی، بقیه
هم پخش شدن تو سویس و کانادا و آمریکا و آلمان چند تا از این کشور مشورها. تازه
خیلی هاشون هم رفتن خارج، همون جا که همه می رن اما رو نقشه نیست؛ بگذریم.
خاصیت بعدی facebook پیدا کردن عکس های قدیمیه، با اسم هر کسی که توشه. البته خوب
خیلی از عکس های دوستانی که خودشون رو نمی بینیم، و عکس دوستان گرمابه و گلستانشون
رو هم پیدا کردیم.
این عزیز دلمون facebook چند تا خاصیت دیگه هم داره مثل، دوستان آنلاین و پیغام
فرستادن شخصی و یادگاری نوشتن رو دیوار بقیه و پیشنهاد کسایی که شاید بشناسیشونو و
چند خاصیت دیگه که هنوز وقت و حال کشفیاتش پیدا نشده.
یک خاصیت درونی ناخواسته facebook هم این بود که یاد یکی از دوستان قدیم افتادم،
رفیق کلاس پنجم و اول راهنماییم: مهدی حاجی پروانه. تو facebook چیزی ازش پیدا
نکردم اما توی گوگل به نتایج خوبی رسیدم. یکی رو پیدا کردم به اسم محمد مهدی حاجی
پروانه که الان تو تحریریه ی همشهری جوان و همشهری مسافره و همسن من هم هست. یکی دو
تا عکس هم که ازش پیدا کردم کمی شبیه بچگی هاش بود. البته عینک آلمانی گرد سابقش
عوض شده بود اما خوب هنوز تپل مپله. نکته ی جالب اینه که زن و یک بچه ی یکی دوساله
هم داره! علاقه مندی هاش رو هم دیگه بهتون نمی گم که کمی هم اسرار اینترنتی حفظ
بشه! نهایتاً هم رفتم رو وبلاگش پیغام گذاشتم که اگه همونی که می شناختمت، یه
پیغامی رو همین وبلاگم برام بذار.
جای شکرش باقیه که اگه این همون رفیق گمشده ی (!) پنجم دبستانم باشه، پرورش دهنده ی
سمندر آبی و تمساح پوزه بلند نشده و رفته تو کار کتاب و کتابت. حالا دیگه کاری
نمونده فقط مونده پیدا کردن دوستان سوم دبستان و بعد هم مهدکودک و آخر سر هم بر و
بچ هم زایشگاهی. همین.